Vaiet

W przytoczonym fragmencie widać, że już wtedy zwracałem uwagę na problematyczny niższy zakres wysokich tonów. Fakt, osłuchałem się nieco przez ten czas i skala odniesień znacznie się powiększyła. Poza tym staram się oceniać słuchawki względem ich bezpośredniej konkurencji oraz w ramach półki cenowej w jakiej się lokują. W tym wypadku Jasper grają w innej lidze, niż E1.

Z całym szacunkiem dla autora tego tekstu, ale jak to teraz czytam, to... Dalsza polemika na tym gruncie sensu nie ma. Dokładnie. Wyważone proporcje, świetna tonalność, brak przesadyzmu w strojeniu przez wypruwanie jakichś dzikich peak'ów mających na celu robić efekty "wow". W Tytanach 6 najważniejsze, to zmienić standardowe tipsy na SpinFity - u mnie bodaj CP145. Wtedy góra się ładnie otwiera, bas staje bardziej zwarty i przez to też dochodzi sporo powietrza. Sporo osób narzekało, że Titany są za gęste, za gładkie i góra ma dziki roll-off. No niestety, ale Dunu się nie popisało dając dość kijowe tipsy w zestawie, co skutkuje taką trochę dźwiękową padaczką. E1 nawet z JVC SpiralDot, które sporo w nich poprawiają, nie mają IMO podejścia do Jasperów w pełni fabrycznej konfiguracji. Sopran w E1 jest zdecydowanie niższej jakości - gorsze rozciągnięcie pasma, mniej powietrza, rozjaśniony i nienaturalny, lekko szorstki tembr odbiegający od naturalnego. Jedyne w czym mogą E1 konkurować, to głębia sceny, bo na niektórych utworach pojawiało się wrażenie nieco lepszej faktury sceny na głębokość właśnie, ale to były pojedyncze scenariusze w dużej mierze zależne też od źródła.

Tak jak obiecałem, wracam z porcją wrażeń dotyczących SE180. SEM3 ma już dobre 30h przebiegu z lekkim haczykiem, więc można było zacząć jakieś porównania i bardziej krytyczne odsłuchy. Nie wiem jak wygrzewanie wpływało na SEM1, bo SE180 trafił do mnie z drugiej ręki, ale w przypadku SEM2 największe zmiany zachodziły właśnie w trakcie pierwszych 50h grania, z czego zdecydowanie najwięcej działo się podczas pierwszej połowy tego cyklu. Wygrzewanie oczywiście w ramach naturalnego słuchania, czasem tylko zostawiałem DAPa, żeby chwilę pograł, ale generalnie nie spinałem się chcąc mieć jak najbardziej dokładny obraz brzmienie trzeciej karty. Miało być krótko i treściwie, zaczynając od tego, że SEM1 to bieda i generalnie nie warto się tą kartą interesować, bo spisałem ją na straty tuż po tym, jak wygrzałem nieco SEM2, ale wygląda na to, że byłem w błędzie a ignorancja nie popłaca. Podłączyłem Aroma Audio Witch Girl W6.2 ze stockowym kablem, odpaliłem „Ghost Reveries” Opetha i oniemiałem. Ale że to tak serio? Tak serio serio? Kiedy ostatnio słuchałem SEM1 przez dłuższy czas, zapamiętałem tę kartę jako dość specyficzną, bo raczej neutralno-gładką, względnie chudą, z akcentem na skraje pasma, ubytkiem w mid-basie oraz niższej średnicy, przeciętną wielkościowo sceną i przekazem raczej nudnym i mało porywającym, ale bardzo precyzyjnym i napowietrzonym. I potem wjeżdża SEM2 i wszystko od razu staje się jasne, skąd ta wcześniejsza awersja względem SEM1. Karta na podwójnym układzie AK4497 gra po prostu lepiej, a ta lepszość to przede wszystkim lepsza dynamika, przestrzeń, szczegółowość i barwa. Wszystko nagle nabiera rumieńców, przekaz staje się bardziej angażujący, nabiera charakteru i kolorytu. To jak naniesienie pełnej palety barw na obraz malowany wyłącznie w odcieniach szarości. Jest pełniejszy, bardziej sprężysty bas. Jest cieplejsza, bardziej muzykalna i organiczna średnica niosąca o wiele więcej emocji. Sopran mający zdecydowanie więcej blasku – zwłaszcza w niższej części – będący tym lepiej doświetlonym i bardziej obecnym. Przestrzeń jest większa, bo wszystko osadzone jest na bardziej rozległej, lepiej poukładanej scenie. Poprawia się klarowność, bryły instrumentów są większe, choć nie ma między nimi przez to aż tak wielkiej ilości powietrza. Za to ich kontur jest wyraźniejszy, bardziej precyzyjnie kreślony. Holografia jest o wiele lepsza, a separacja kanałów względem karty na ES9038Pro jedynie pogłębia wrażenie większej, bardziej obszernej i lepiej poukładanej sceny. Czytając opinie, że SEM1 jest gładsze i spokojniejsze od SEM2, nudniejsze i ogólnie gorsze – przeczytacie prawdę. SEM1 nie jest złą kartą, po prostu SEM2 jest lepsze pod niemal każdym względem i jedyny scenariusz, gdzie bazowa karta będzie lepsza to przy parowaniu z bardzo gęsto grającymi słuchawkami lub takimi, które mają mocno podkreślony i/lub ostry sopran. Wtedy pełniejszy bas i średnica lub akcent w niższym sopranie obecne w SEM2 mogą stanąć na przeszkodzie w osiągnięciu optymalnego zgrania. Była przystawka i pierwsze danie, a na danie główne karta na poczwórnym układzie ES9038Q2M. Nawiasem mówiąc to mam nadzieję, że w SEM4 Astell nie postanowi podtrzymywać trendu i nie pomnoży liczby układów przez 2 jak to się odbywało do tej pory. Przechodząc jednak do sedna muszę od razu zaznaczyć, że wygrzewanie kart do SE180 to rzecz kluczowa. Gdyby oceniać je przez pryzmat tego, co prezentują prosto po wyjęciu z pudełka i pierwsze 15-20h, to ja osobiście czułbym smutek, żal i rozczarowanie z powodu wyrzucenia sporej ilości gotówki na sprzęt, który zachwycać zachwyca, ale nie urywa aż tak. Bo taki SEM2 z pudła grał dość gęsto i masywnie, z roziskrzonym niższym sopranem, a z biegiem czasu prezentacja nabrała ogłady i kultury – bas się uspokoił, odmulił niższy środek, a soprany poprawiły swoje rozciągnięcie przy jednoczesnym uspokojeniu wyższej średnicy i niższego sopranu. Do momentu wygrzania SEM2, różnica między SE180 a Fiio M11 Plus LTD była dużo mniejsza, niż wskazywałaby na to różnica w cenie, ale po wygrzaniu Astell odjechał i udowodnił, że może być „The one to rule them all”. To samo miało miejsce w SEM3 – gładko, dość gęsto, miękko, nieporywająco, a do tego z uczuciem rozerwania sceny na lewo i prawo kosztem wypełnienia środka. Dziwne to było uczucie, kiedy wokal wybrzmiewał od lewej i prawej, a przede mną była wyczuwalna pustka. Wraz z biegiem czasu, uczucie to zmniejszyło się, jak gdyby oba kanały postanowiły jednak ze sobą współpracować. Samo brzmienie też zyskało na atrakcyjności, bo bas nabrał wigoru, stał się twardszy i bardziej sprężysty, średnica straciła dziwną matowość zabijającą energię w przekazie, a sam sopran też nabrał blasku oraz klarowności. W efekcie mam wrażenie, że tonalnie SEM3 plasuje się gdzieś pomiędzy SEM1 i SEM2. Gra swobodniejszym i bardziej napowietrzonym, ale jednocześnie gładszym i spokojniejszym dźwiękiem, niż karta na 2xAK4493. Za to od SEM1 gra pełniej, bardziej naturalnie i angażująco, z większą werwą oraz lepszą dynamiką. Od obu wcześniejszych kart „Trójka” gra za to bardziej przestrzennie i odnoszę wrażenie, że jej charakter jest najbardziej zbalansowany. Na obecną chwilę SEM3 jest chyba moją ulubioną kartą, a przez wzgląd na swoją sygnaturę również najbardziej synergiczną. Mam wrażenie, że wszystko co do niej podłączę gra wyśmienicie i nie mogę się pozbyć wrażenia, że to najbardziej uniwersalna karta ze wszystkich trzech, jakie dotąd wypuszczono. Czy warto kupować dodatkowe karty do SE180? Zdecydowanie tak. Różnice między nimi są tak duże, że stwierdzenie, iż zmieniamy DAPa bez zmiany obudowy to chyba najtrafniejsze określenie. Każda karta różni się od siebie na tyle mocno, że zakup jednej nie neguje sensowności posiadania pozostałych. Na pewno też różnice między SEM2 i SEM3 są mniejsze, niż pomiędzy którąś z tych dwóch kart a SEM1, czy też można by po prostu stwierdzić, że bazowa karta odstaje od pozostałych jeżeli idzie o tonalność.

Wytłumacz to tym, którzy idą w zaparte, że E1 są lepsze od Jasperów

To teraz moja kolej, żeby napisać co nieco o Aune Jasper! Serdeczne dzięki dla @Maysterza wypożyczenie demówki do odsłuchu. Drugie dokanałówki Aune to zdecydowany progres względem poprzednika, czyli modelu E1. Zmieniło się naprawdę dużo i pierwsze wrażenie to takie, że ma się do czynienia z o wiele bardziej dojrzałym projektem. W zasadzie poza zastosowaniem w obu modelach metalowych obudów i pojedynczych przetworników dynamicznych, nie widzę podobieństw. Jaspery to konstrukcja OTE z odpinanym kablem, ergonomiczna i wygodna nawet na tipsach z zestawu. Do tego o wiele lepsze etui – tym razem skórzane – i kabel, który wzbudza mniej obaw o jego żywotność, choć odbyło się to kosztem jego ergonomii. Szalenie podoba mi się właśnie budowa i wykonanie Jasperów. Są małe i wygodne, a przy tym solidnie zbudowane, a spasowanie elementów jest po prostu świetne. Gniazda MMCX wydają się być bardzo wysokiej jakości – są sztywne, ciasne i wtyki kabli nawet tych spoza zestawu siedzą w nich pewnie, bez chybotania na boki lub obracania bez oporu. Tulejka jest gruba i dość krótka, ale nie miałem żadnych problemów z uzyskaniem idealnej szczelności kanału na fabrycznych tipsach. W zasadzie każdorazowa aplikacja była szybka i całkowicie bezproblemowa, jakby słuchawki dosłownie wskakiwały na miejsce. Na wysoki komfort wpływają również dobrze wyprofilowane zausznice, które przylegały do małżowiny usznej bez uczucia ucisku, więc nawet po dłuższym czasie nie odczuwałem żadnego dyskomfortu związanego z ich obecnością. Jedyną tak naprawdę ergonomiczną bolączką, która dała mi się we znaki, to kabel. Jego gumowa powierzchnia, choć całkiem elastyczna jest też całkiem sprężysta, w efekcie czego kabel dość mocno „pracuje” i potęguje efekt mikrofonowy. Dźwiękowo już od pierwszych chwil po wyjęciu z pudełka brzmienie Jasperów wywołało szereg skojarzeń. Głównie za sprawą ich tonalności, która ma wiele cech wspólnych z posiadanym przeze mnie Aune S6 Pro, choć z pewnymi kluczowymi różnicami. W ogólnym ujęciu, doki od Aune grają dla mnie dźwiękiem neutralno-naturalnym, z dość wyraźnie ale nieprzesadnie podbitym sub-basem i podkreślonym zakresem prezencji, co skutkuje przybliżeniem pierwszego planu i akcentem wyraźnie położonym na wokale. Brzmienie samo w sobie jest jednak świetnie zbalansowane i dopracowane, powiedziałbym nawet, że wyrafinowane, bo pod kątem dźwiękowym wszystko jest wyważone, choć odbiór Jasperów może też w dużej mierze zależeć od źródła. Testowałem połączenia w których Jaspery zagrały pełniejszym, cieplejszym i bardziej gęstym brzmieniem a także takie, w których brzmienie było już wyraźnie lżejsze, bardziej neutralne i spokojne. Bas nie należy do najszybszych, jest nieco zmiękczony, ale ma świetne zejście i potrafi ukazać sporo niuansów. Może zaskoczyć tym, jak chętnie i jak nisko jest w stanie zejść w najniższe rejony tonów niskich, a ze źródłami takimi jak A&K SE180@SEM2, Ikko ITM01 czy iBasso DC03 nawet mid-bas staje się całkiem prominentny, choć nigdy nie dominuje. Średnica jest klarowna i czysta, zbalansowana i dość naturalna w brzmieniu. Mam tu na myśli nie tylko poprawnie oddaną tonalność, ale również brak jakichkolwiek udziwnień mogących zaburzać poczucie spójności i koherentności brzmienia. Nie jest to najpełniejszy środek na świecie, ale nie mogę powiedzieć, by czegokolwiek mu brakowało. Jest w tym podzakresie sporo swobody, jest przyjemny balans między energią a wypełnieniem i co najważniejsze, wokale choć wysunięte w przód nie są krzykliwe, a ich prezentacja nie jest rzucona prosto w twarz. Mało tego, brzmią one swobodnie i bez śladu sybilantów oraz nosowości, przez co brzmią angażująco i nie męczą. Góra jest dobrze rozciągnięta, choć po nieco łagodniejszej stronie. Ma świetną definicję i sporo blasku, choć trzyma się nieco z tyłu. Mimo to jest zawsze obecna i szczególnie spodobała mi się zdolność Jasperów do prezentacji wszelakich drobnych niuansów w sposób nienachalny, a jednocześnie budujący poczucie szczegółowości. I tu też warto nadmienić, że w zakresie tonów wysokich Aune grają swobodnie i bez napinki, bardzo kulturalnie i dojrzale, więc sporo wybaczają jeżeli idzie o słabiej zrealizowane utwory. Scena nie jest przepastna, ale to co udało się uzyskać Aune, to zrównoważoną i rozbudowaną w każdej osi scenę. W gruncie rzeczy spodziewałem się bardziej zamkniętej na szerokość sceny i bliższej prezentacji, a tymczasem mimo wysuniętych wokali Jaspery potrafią przyjemnie zaskoczyć świetną separacją kanałów, pozycjonowaniem i precyzją. Scena na szerokość jest dobra, bardzo dobra na głębokość i niezła na wysokość. Bryły poszczególnych instrumentów są kształtne i precyzyjnie osadzone w przestrzeni, jest między nimi całkiem sporo powietrza, co potęguje wrażenie szczegółowości. W ogólnym rozrachunku Aune Jasper baaaaardzo mi się spodobały, głównie za sprawą dojrzałego, spójnego brzmienia, dobrych technikaliów, swobody prezentacji oraz wysokiej jakości wykonania. Porównując je do Aune E1, od razu słychać, że Jaspery to słuchawki ze zdecydowanie wyższej półki. Ich brzmienie jest dojrzalsze, bardziej wysublimowane i koherentne. Jaspery grają swobodniej, dźwiękiem bardziej przestrzennym i napowietrzonym, a przy tym wyrafinowanym. Bas jest bardziej zwarty i schodzi niżej, podczas gdy ten w E1 ma gorszą rozdzielczość z akcentem wyraźnie położonym na bardziej obły i masywniejszy mid-bas. Średnica w Jasperach jest bardziej swobodna i detaliczna, ukazuje więcej niuansów od gęstszej i pełniejszej średnicy w E1. Droższe Aune wygrywają też pod kątem rozciągnięcia sopranów i samej jakości tonów wysokich, które w E1 są bardziej sykliwe i ostrzejsze w niższej części, a jednocześnie nie dorównują Jasperom pod kątem szczegółowości, rozciągnięcia i detaliczności. Scena w E1 jest mniejsza na szerokość, bardziej zamknięta wokół słuchacza, z bliższym i bardziej bezpośrednim pierwszym planem. Nie oferuje takiej swobody brzmienia, nie jest tak napowietrzona jak w Jasperach, ani nie oferuje tak precyzyjnego pozycjonowania czy separacji źródeł. Bez bicia przyznam, że świadomie odmówiłem sobie testowania tipsów. Wiem, że można w ten sposób poprawić brzmienie Jasperów, ale komfort ze standardowymi tipsami każdorazowo powstrzymywał mnie przed kombinacjami, skoro ich aplikacja działała na zasadzie „Plug&play”. Pozwoliłem sobie za to sprawdzić, jak zagrają z lepszym kablem i do tego celu wykorzystałem Oriveti Affinity, z którym Aune Jasper stworzyły naprawdę niezłą parę. Dość powiedzieć, że w zestawie z Ikko ITM01 było to naprawdę niesamowicie satysfakcjonujące combo. Bas stał się nie tylko pełniejszy, ale jeszcze bardziej rozdzielczy, a także poprawiła się jego faktura. Średnica nabrała kolorów i życia, a sopran stał się bardziej jaskrawy oraz lepiej doświetlony, ale nadal fantastycznie kontrolowany. Do tego scena urosła w każdą stronę, więc w zasadzie same benefity.

Eikony nie są łagodne i ciepłe Może nie są tak ostre jak TH900mk2, ale na pewno od nich o wiele bardziej finezyjnie zestrojone. Jak będzie okazja, to posłucham na pewno. A nuż się przekonam, że są coś warte?

Nie słuchałem Aeonów nowych, ale Atticusów też nie. Póki co miałem doświadczenie z Eikon, Eikon LTD które kupiłem, Aeolus i Auteur. Kabel w nich dużo, naprawdę dużo zmienia, a testowałem jedynie przeskok z taśmy na OFC. Taśma jest tragiczna i kastruje te słuchawki z dynamiki, z powietrza, z faktury w całym paśmie. Wszystko na taśmie, dla mnie oczywiście, brzmi matowo, jest rozlazłe i nijakie. Nie wiem na ile skalują się z jeszcze lepszymi kablami, bo nie miałem okazji sprawdzić, ale faktem jest, że kabel do ZMF to dobra opcja. P.S. Nie bronię Atticusów, po prostu wiem jak jest. No i z opisów sam wiedziałem, że to nie są słuchawki dla mnie jeszcze zanim posłuchałem jakichkolwiek ZMF

Z którym kablem słuchane? Tak z ciekawości. Bo jak z taśmą, to tragedia i masakra niezależnie od modelu. Dobrze, że zmienili ten padaczkowy kabel na coś sensownego. Niemniej strojenie, z tego co wiem, jest takie typowo hamerykańskie - zaokrąglone skraje, podbity mid-bas i wyższa średnica, ciepłe i dość gładkie. Nie koniecznie. Są srebra gładkie i ciepłe, wypychające mocno wokale. Raczej bym tu widział dobrą, czystą miedź która poprawi kontrolę dołu, doda blasku w sopranie i ogólnie odmuli całe brzmienie No jak by je wpinał w dongla, który nie wyciąga nawet 100mw przy 32ohm, to tak by było. Wpiął w co miał, nie zagrało czy nie podeszło - LAJF.

Pewnie w weekend jakoś. Na razie wygrzewam, poznajemy się na spokojnie i jak będzie ok. 30-40h przebiegu, to zacznę porównywać z pozostałymi. Na pewno różnica w technikaliach i barwie jest mniejsza między SEM2 i SEM3, niż między SEM1 i SEM2. Poza tym słucha mi się tego z nieskrywaną przyjemnością. Jutro zamierzam posprawdzać jak się zgrywa SEM3 z Aune Jasper i Ranko RIE-880

I rodzinka w komplecie

Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie

Świetny pomysł, żeby mi wyszły gniazda w Xelento

Tylko uważaj, żeby Ci głowy z ramion nie zdjęło BTW. Szkoda, że Mamba12 na takich wtykach, bo nie mam do czego podłączyć, a chętnie bym posłuchał

Musisz użyć cięższych wtyków, bo marki sobie na rynku kablarskim nie wyrobisz 🤣

No... Sorki? W sumie i tak zbierałem się do tego zbyt długo, a to w sumie już chyba trzecia wersja tego tekstu, który to miał się tu pojawić dobrych kilkanaście tygodni temu Niemniej z tej wersji jestem zadowolony.