To ja też się zgłoszę z testowymi Empire Ears, ale z serii Professional. Dostałem je tuż przed Świętami i nie ukrywam, trochę zwlekałem z napisaniem o nich paru zdań, bo to najbardziej niejednoznaczne, najbardziej intrygujące i jednocześnie najdziwniejsze słuchawki jakie miałem okazję kiedykolwiek słuchać. Słuchawki, które miałem okazję posłuchać na AVS i w pierwszej chwili mnie odrzuciły, ale jednocześnie pozostawiły po sobie tak mocno osiadające w głowie wrażenie, że musiałem ich posłuchać ponownie.
Mowa tutaj o modelu Phantom, czyli flagowcu zbudowanym w oparciu o "tylko" 5 przetworników armaturowych. Celowo napisałem "tylko", gdyż Empire ze swoich customowych armatur wyciąga kosmiczne efekty, czego dowodem są chociażby ESR, w których za żadne skarby bym nie powiedział, że są jedynie 3 BA. 3BA za 4k pln? Ktoś tu pewnie oszalał? No tak, oszalał ten, kto zestroił je w taki sposób, bo mnie się bardzo spodobały. O ile jednak ESR się spodobały, tak Phantomy mnie urzekły i zaintrygowały swoją wyjątkowością. Mogę na pewno powiedzieć, że nie są łatwe w odbiorze, a do tego są diametralnie wręcz różne od moich Vantage. Vantage są funowe, ekscytujące i poniewierająco efektowne ze swoim czasem wręcz przegiętym basem, z mięsną średnicą i gładką górą, a przy tym szeroką, dobrze poukładaną sceną w której nie brakuje głębi. Za to Phantom dają coś diametralnie innego, a nawet rzekłbym, że unikatowego do stopnia, w którym potrzebowałem kilku dni, żeby się z nimi oswoić. Tak naprawdę słowami trudno jest w pełni oddać ich charakter, który przywodzi mi na myśl klimat lekko przydymionego klubu, w którym można napić się craftowego piwa, wygodnie rozłożyć na miękkiej, zamszowej kanapie, a z głośników sączy się przyjemna, wolna muzyka pozwalająca się w pełni zrelaksować. No ale dość przenośni i porównań, pora na konkrety
Bas, co zaskakujące, choć dość miękki, ciepły i masywny, może się pochwalić nielichym, nisko schodzącym sub-basem. Decay basu jest dość wolny, bliżej mu do ciepło strojonego dynamika, niż szybkiej armatury, która wybrzmiewa krótko. Niemniej instrumenty perkusyjne brzmią zaskakująco dobre biorąc pod uwagę bas, który jest raczej rozluźniony i miękki, niż twardy. Niektórym może nawet brakować nieco impaktu, solidnego uderzenia, ale to też po części kwestia kabla. Średnica jest... cudowna. To mój ulubiony element Phantomów i coś, co na początku może wywoływać wrażenie "dziwności", ale po czasie jest cholernie urzekające. Pełna, mięsna, dość gładka i soczysta, a jednocześnie odrobinę zagęszczona poniżej progu standardowej naturalności, przez co wszystko brzmi tak niesamowicie czarująco. Niższa średnica jest lekko wypchnięta, więc jak Robbie Williams zaśpiewał mi w "Supreme" to mało mi nie zerwało ze stóp laczków razem ze skarpetami, a akurat miałem grube frotte, więc nie w kij dmuchał. Wyższa średnica jest bardziej neutralna, może nie tak pełna, ale wciąż niesamowicie czarująca z bardziej zaakcentowanymi i bezpośrednio - ale nienachalnie - podanymi wokalami. W tym wszystkim zachwyca ich przejrzystość właśnie w środkowym zakresie. Soprany to już gładkość i lekkie przyciemnienie. Dla fanów rozciągniętej, błyszczącej góry to nie będzie to, bo o ile w niższym sopranie jest podbicie dające odrobinę klarowności, tak wyższy sopran jest już wyraźnie wygładzony. Brakuje też odrobinę powietrza, tego oddechu, który pozwoliłby im zagrać swobodniej, ale jestem pewien, że właściwym kablem dałoby radę tę kwestię poprawić. Scena? Na szerokość raczej średnia, z bliskim pierwszym planem i trzymająca się mniej więcej w obrębie ramion. Zdecydowanie lepiej wypada głębia i tu Phantom budują wielowarstwowy spektakl. Sama scena jest bardzo dobrze uporządkowana, ze świetnymi przejściami i oddaniem efektu stereo. Przejścia na boki od skraju do skraju sceny są bezbłędne, płynne i efektowne. Scena na wysokość również budowana jest w sposób robiący wrażenie. Brakuje nieco separacji i chociaż źródła pozorne mają dobrze oddane bryły, to nieco brakuje twardszego między nimi konturu, który mocniej oddałby ich niezależność. Rozwala za to detaliczność, pozycjonowanie i precyzja umieszczenia źródeł w przestrzeni.
Ogólnie dla mnie Phantom nie są super uniwersalne. Do metalu brakuje mi szybkości i twardości w basie, tej gwałtownej i surowej energii, którą oferują mi chociażby Vantage, ale również... Dunu Falcon C, które są chyba moimi ulubionymi dokami do metalu. Za to do spokojniejszego, bardziej kameralnego grania i muzyki gdzie wokalista gra pierwsze skrzypce, Phantom pokazują swoją potęgę. Robbie Williams? Spektakularny. Daughter? Czarujące. Ulver z nową płytą? Urzekające. Chelsea Wolf? Cudo. Heilung? Danheim? Skald? Magia i moc.
Jako źródło jeszcze podpowiem, też nie sprawdzi się wszystko. Z Sony WM1A po balansie robi się za gęsto, za ciepło i zbyt kluchowato. Z DX220 na AMP1 jest cudownie i fantastycznie, ale z AMP8 to już prawdziwe cuda się dzieją. Gdyby tak dodać kabelek, który jeszcze utwardzi bas i tchnie w nie odrobinę powietrza, to w połączeniu z DX228 byłby uber-sztos. Cena? Trudna do przełknięcia, bo to w końcu nie małe pieniądze. Niemniej Empire daje za tą kasę coś wyjątkowego, co może nie rzuci na kolana od pierwszego odsłuchu i nie porwie każdego, ale na dłuższą metę uzależnia. I z jednej strony mówię sobie, że ja ich wcale nie chcę, a z drugiej musiałem wkurzyć @Mayster zwlekaniem z ich oddaniem, bo po prostu trudno było się od nich oderwać. No ale przynajmniej po prawie miesiącu leżenia odłogiem, znów zacznę słuchać Vantage
P.S. Jak ktoś będzie miał okazję posłuchać ich, to polecam. Tylko usiąść wygodnie, zrelaksować się i pozwolić im pograć. Dać się oczarować i porwać, pozwolić, żeby przemówiły. Wtedy można zrozumieć, czemu mają taką rzeszę wiernych fanów.
