Thomson HED2102BK/GY

[aidenn]

Ponieważ mój X1 uległ standardowemu uszkodzeniu wejścia w słuchawkach, a jakoś nie mam czasu zająć się szukaniem pudełka i wysyłką do serwisu, stwierdziłem, że kupię sobie coś taniego przejściowego.

Poszedłem na odsłuchy do Saturna. Na początku myślałem, że wezmę znów V-Jaysy, ale nie mieli na składzie, więc zbadałem tradycyjne AKG K 420, ale leżały raczej niewygodnie (mam dziwne uszy ogólnie, większość słuchawek, nawet naprawdę zachwalanych ze względu na wygodę, powoduje szybko ból), więc zacząłem sprawdzać niższe ceny, bo wyżej od K 420 nie zamierzałem wchodzić.

 

Standardowo, Sennki 203 i 202 brzmiały po sennkowemu. Lubię nawet tę sygnaturę, ale podobnie jak z AKG po prostu niekomfortowo mi leżały na uszach, nie wspominając o tandetnej konstrukcji, która w dłoniach leży jak chińska zabawka. Sennheiser 201, nie wiedzieć czemu, miał całkowicie inną sygnaturę i brzmiał dużo gorzej, więc pominę go milczeniem. Zbadałem jeszcze jakieś Sony z tych okolic cenowych (nie wziąłbym ich nawet za 20 zł) i Philipsa (tu nawet fajnie, ale znowu - obudowa tandetna i bolące uszy), w końcu patrze - jakieś Thomsony za 80 zeta (w Morelach widziałem nawet za 67), niech będzie, podepnę bo ładne. A tu niespodzianka - bardzo przyjemna funowa sygnatura, budowa solidna w dotyku, plastik obszyto miękkim pseudodżinsem, trochę hipsterowo, ale też estetycznie i - co ważniejsze - są super wygodne. Bas dość sennheiserowy, rozlewający się nieco, środek nijaki, góra lepsza, ale nadal średniawa, no ale za taką cenę nie będę się spodziewał cudów, ma być przejściowo i znośnie.

1. Wygląd i budowa

Pudełko plastikowe w typie "bez nożyczek nie otworzysz, bo się pokaleczysz" (ciekawe jak ktoś, kto to wymyślił zamierzał rozwiązać problem otwierania nożyczek w takim opakowaniu), zdjęcia brak, bo wyrzuciłem. W pudełku nie ma nic poza słuchawkami.

Jeśli chodzi o słuchawki, jaki koń jest, każdy widzi:

 

 

W moim odczuciu są bardzo ładne, a nibydżins przyjemny w dotyku, miękki i bardzo delikatnie spoczywa na uszach, a zarazem wybornie trzyma pozycję przy gwałtownych ruchach głową, więc myślę, że nadawałyby się nawet do joggingu. W sprzedaży znajduje się jeszcze wersja czarna i niebieska. Parametry wg. producenta to: czułość - 110 dB/mW; długość kabla - 1,5 m; impendancja - 32 omy; zakres częstotliwości - 20 Hz-20 kHz.

 

2. Dźwięk

 

Słuchawek słucham od tygodnia, więc raczej się już wygrzały, ale różnicy nie zaobserwowałem jakiejś szczególnej.

 

Bas jest mocny, aczkolwiek raczej nie nadaje się dla bassheada. Od biedy, jakby go podbić, to ładnie kopie, ale powyżej ~2 dB szybko zaczyna być nieco rozmydlony. Tym niemniej ma solidną fakturę, drivery fajnie drżą i nie rozlewa się za bardzo (jak na tę klasę słuchawek oczywiście). Średnica jest najsłabszą stroną słuchawek, jest po prostu nijaka, coś tam próbuje się przebić, ale IMO lepiej zejść tak z ~1 dB z nim, żeby uwypuklić V zamiast starać się coś wykrzesać z tej nijakości. Wysokie tony przy słuchaniu na płasko są w miarę ok, ale gubią się w całości, która jest raczej ciemna, podobnie trochę jak w pierwszym modelu PX-100 Sennków, ale - tu kolejna niespodzianka - drivery mają spory zapas na podbicie tych sopranów, osobiście ustawiłem sobie górkę na 8 kHz powyżej +15 dB i muszę przyznać, że jest zupełnie zadowalająco, nawet zaczynają błyszczeć tu i tam, a wartość funu podskakuje o oczko wyżej.

 

Słuchawki są zamknięte, bardzo dobrze izolują, ale, co nie jest zaskoczeniem, scena jest przy samych uszach, a separacja instrumentów stoi na poziomie średnio na jeża.

 

Do popu i muzyki elektronicznej słuchawki nadają się znakomicie, trochę gorzej do muzyki akustycznej czy klasycznej, ale też nie jest źle. Osobiście jestem zdania, że z V wszystko brzmi przynajmniej dobrze.

 

To chyba tyle, ze swojej strony polecam, jak ktoś chce fajne funowe słuchawki za niecałe 70 zł i nie widzi problemu w noszeniu dżinsów na głowie.